Staw ten zlokalizowany jest w okolicach pachwiny, w miejscu, gdzie noga łączy się z resztą ciała. 2. Staw biodrowy - urazy. Do urazu stawu biodrowego często dochodzi w wyniku upadku. Najczęściej zdarza się to osobom starszym, które cierpią na osteoporozę. W tym przypadku do urazu może dojść nawet podczas codziennych zajęć. Anatomia kości krzyżowej. Kość krzyżowa (łac. os sacrum) powstaje z połączenia pięciu kręgów krzyżowych około 20-25 roku życia. Łączy się ona z ostatnim kręgiem lędźwiowym poprzez podstawę kości krzyżowej (basis ossis sacri) oraz części boczne (pars lateralis), a z kością guziczną skierowanym ku dołowi Rehabilitacja ma na celu zapobiec powikłaniom, takim jak zrosty w stawie, a także poprawić zakres ruchomości i wzmocnić struktury w obrębie kolana. Powinniśmy także pamiętać, że możemy minimalizować ryzyko urazów, wzmacniając mięśnie okalające kolano, a także poprawiając mobilność wszystkich mięśni kończyn dolnych oraz Jednymi z częściej stwierdzanych przyczyn bólu w stawie biodrowym są: choroba zwyrodnieniowa stawu biodrowego – do jej powstania predysponują m.in. mały ruch, przebyte urazy, otyłość i obciążenia. Powoduje ona uszkodzenie struktur i funkcji stawu, w konsekwencji czego pojawiają się dolegliwości bólowe, ograniczenie ruchomości Objawy. Uszkodzenie nerwu strzałkowego może objawiać się zmianami wstecznymi w obrębie mięśnia prostownika długiego palucha i palców, mięśnia piszczelowego przedniego oraz mięśnia prostownika krótkiego palców. Oczywiście liczba objętych zmianami mięśni będzie wynikać z poziomu patologii nerwu. Nerw strzałkowy wspólny Zobacz także: Zespół pasma biodrowo-piszczelowego (ITBS): przyczyny, objawy, sposoby leczenia. Ćwiczenia na zwyrodnienie stawu biodrowego w domu, w przebiegu ostrego etapu choroby, to przede wszystkim: leżenie przodem na twardym materacu 2–3 razy w ciągu dnia przez blisko 30 minut z nogami w odwiedzeniu i stopami poza krawędzią Staw biodrowy (łac. articulatio coxae) stanowi połączenie kości miednicznej z kością udową. Zalicza się do stawów prostych, jest wieloosiowy, kulisto-panewkowy. Powierzchnie stawowe stawu biodrowego mają najbardziej regularne krzywizny spośród wszystkich stawów ustroju ludzkiego. Nowe zdjęcia rtg stawu biodrowego. Odebrałam nowe zdjęcia i mamy powód do radości. Radiolog napisał w opisie „Głowa kości udowej prawej spłaszczona, szyjka spłaszczona i poszerzona w porównaniu ze stroną lewą; jądro kostnienia spłaszczone; miernie poszerzona szpara stawowa stawu prawego. Objawy choroby Perthesa; w porównaniu Dzięki temu komponentowi kość zrasta się ze sztucznym elementem, a sam staw biodrowy jest bardziej stabilny. Decyzję o tym czy to będzie endoproteza stawu biodrowego tytanowa, cementowa, czy inna podejmuje lekarz w oparciu m.in. o takie wytyczne jak typ zmian zwyrodnieniowych w stawie, jakość tkanki kostnej, czy wiek pacjenta. Anna Tylec 14.07.2023 4 min czytania Dodaj do ulubionych Udostępnij Endoproteza stawu biodrowego to sztuczny element wszczepiany pacjentom w przypadku zniszczenia naturalnych struktur kostnych. Najważniejszym symptomem problemu ze stawem biodrowym jest silny ból w pachwinie. eoub. Gips syntetyczny - na skalę przemysłową - otrzymuje się w procesie odsiarczania spalin powstających w zakładach energetycznych i ciepłowniczych. Jego największym odbiorcą jest budownictwo. Na świecie W wielu krajach opracowano programy odsiarczania spalin zgodnie z zaleceniami EWG. Na przykład w USA, Japonii i Niemczech wybudowano kilkadziesiąt zakładów produkujących z dwutlenku siarki gips syntetyczny. W Niemczech od 1987 r. wytwarza się gips syntetyczny pod nazwą REA-gips (Rauchgas Entschwelungsanlagen). Obecnie Niemcy produkują już około 5 mln ton, a w roku 2000 planują produkować około 6 mln Polsce W Polsce pierwszy zakład odsiarczania spalin wybudowano w 1994 r. w Bełchatowie. Produkował on na licencji holenderskiej gips syntetyczny dwuwodny jako surowiec do produkcji budowlanego gipsu syntetycznego. W wielu polskich elektrowniach trwają intensywne prace nad uruchomieniem instalacji odsiarczania spalin i zakładów produkujących wyroby z gipsu syntetycznego. W tym samym roku niemiecka firma Knauf rozpoczęła budowę zakładu produkcji płyt gipsowo-kartonowych, który oddała do użytku w 1997 r. Uruchomiła również zakład produkcji suchych mieszanek tynkowych z gipsu syntetycznego w Jaworznie. Firma Norgips natomiast uruchomiła w 1998 r. zakład produkcji wyrobów z gipsu syntetycznego przy Elektrowni Opole. Zużycie gipsu syntetycznego w polskim budownictwie systematycznie rośnie (o 30% rocznie). W najbliższych latach w Polsce będzie się produkować około 2,5 mln ton gipsu syntetycznego rocznie. Instalacje służące do produkcji gipsu syntetycznego są złożone i kosztowne. Finansowane są ze środków przeznaczonych na ochronę środowiska, najczęściej są to zagraniczne fundusze pomocowe. Metody produkcji Obecnie znanych jest kilkanaście przemysłowych metod produkcji gipsu syntetycznego dwuwodnego. Powszechnie stosuje się odsiarczanie spalin metodą mokrą wapienną, w której stosuje się wapień (CaCO3) lub wapno palone (CaO). Metoda ta została również zastosowana u nas w kraju w instalacji odsiarczania spalin w Bełchatowie. Polega ona na absorpcji SO2 w wodnej zawiesinie mączki z kamienia wapiennego. Schłodzone spaliny są kierowane bezprzeponowo przez wtrysk do zawiesiny absorbenta. Reakcja chemiczna ma następujący przebieg: wymywanie SO2 z utworzeniem siarczynów, utlenianie jonów siarczynowych i na koniec wytrącenie gipsu syntetycznego dwuwodnego zawiesinę gipsu zagęszcza się, a powstały beżowy proszek, ma wilgotność w granicach 6-10%. Szkodliwe zanieczyszczenia usuwa się przez płukanie. Struktura kryształów otrzymanego gipsu syntetycznego może być igłowa, sztabkowa lub kulista, co zależy od metody odsiarczania. Kryształy mają różną wielkość, nie przekraczają jednak 0,1 mm. Materiał można brykietować i przechowywać w tej postaci przez kilka lat. Proces odsiarczania gipsu dwuwodnego (REA-gipsu) musi być prowadzony pod ścisłą kontrolą, aby surowiec służący do dalszej przeróbki był jednorodny. Dalsi przetwórcy, ponieważ dodają domieszki, muszą również kontrolować właściwości gipsu syntetycznego półwodnego i wyrobów z niego. Wykorzystanie gipsu syntetycznego dwuwodnego jako spoiwa i surowca do produkcji różnych wyrobów budowlanych jest możliwe po jego wysuszeniu i wyprażeniu. Powstaje w ten sposób gips półwodny ( zwany gipsem syntetycznym budowlanym. Służą do tego specjalne węzły suszenia i prażenia (kalcynacji) takie same, jakich używa się do gipsu naturalnego, który kruszy się i mieli. W każdej firmie produkującej dużo wyrobów z gipsu syntetycznego budowlanego buduje się oddziały suszenia i prażenia. Odbiorcy małych ilości tego gipsu, zwłaszcza producenci drobnych wyrobów, mogą zakupić gips syntetyczny u większych producentów. Muszą się jednak liczyć z koniecznością dostosowania go do swoich Gips syntetyczny budowlany ma zbliżony skład chemiczny i właściwości do gipsu naturalnego głównie w stanie stwardniałym. Jednak jego wytrzymałość na ściskanie jest większa niż gipsu naturalnego (o około 35-40%). Gips budowlany syntetyczny ma bardzo krótki czas wiązania. Jednocześnie charakteryzuje się szybszym przyrostem wytrzymałości. Ma małą spoistość ziarnową (różne uziarnienie), dlatego jest również trudniej urabialny. Można go poznać po lekko kremowej barwie. Niektóre z jego właściwości sprawiają głównie drobnym odbiorcom wiele kłopotów, gdyż gips syntetyczny budowlany wymaga stosowania domieszek modyfikujących specjalnie dobranych pod względem rodzajów produkowanych wyrobów. Obecnie gips ten na równi z gipsem naturalnym jest wykorzystywany jako pełnowartościowy materiał do produkcji różnych wyrobów, przy uwzględnieniu jego specyficznych właściwości reologicznych (związanych z płynięciem). W Katedrze Procesów Budowlanych Politechniki Śląskiej prowadzi się okresowe badania właściwości budowlanego gipsu syntetycznego produkowanego przez firmę Knauf w Bełchatowie, a ostatnio w Jaworznie. Na początku 1997 r. przeprowadzono badania stężenia naturalnych izotopów promieniotwórczych (potasu K-40, radu R-226, toru Th-232) i na ich podstawie określono wskaźniki zgodnie z instrukcją ITB 234/95. Uzyskały one następujące wartości:f1 = 0,026 - 0,005, co stanowi 2,6% wartości dopuszczalnejf2 = 7,73 Bq/kg - 1,26, co stanowi 4,2% wartości przeprowadzonych w 1994 r. badaniach (po uruchomieniu odsiarczania spalin w Bełchatowie) wskaźniki te kształtowały się odpowiednio:f1 = 0,02f2 = 5,47 Bq/kgSą to wartości zbliżone, a nawet nieco niższe niż w gipsie naturalnym. Gips syntetyczny budowlany jest więc materiałem, który pod względem wpływu na zdrowie człowieka porównywalny jest z wapnem i drewnem. Cena gipsu budowlanego jest zbyt wysoka w stosunku do ceny gipsu naturalnego. Obecne osiągnięcia chemii i technologii budowlanej pozwalają znacznie modyfikować, w zależności od potrzeb strukturę i właściwości gipsu syntetycznego budowlanego. Stosując domieszki i dodatki oraz różne technologie formowania elementów z gipsu (w tym również syntetycznego), możemy poprawiać jego zalety i zmniejszać lub eliminować wady tworzyw Dwuwodny gips-REA musi spełniać następujące wymogi:a) zawartość gipsu - 95%b) zawartość wilgoci - 10%c) ciężar nasypowy - od 0,5 do 1,2 t/m3d) pH - 5-8e) zawartość siarczynu wapniowego CaSO3 x 1/2H2O - 0,5 Cechy wyrobów z gipsuZalety: – mała energochłonność procesu produkcji spoiwa w temperaturze 160oC – krótki czas wiązania i twardnienia – niewielki ciężar – mała higroskopijność – korzystny wpływ na mikroklimat w – duża nasiąkliwość – stosunkowo mała wytrzymałość i znaczny jej spadek przy zawilgoceniu (nawet o 80%) – duże pełzanie w stanie zawilgocenia – mała odporność na uderzenia, powodująca, że gips jest obecnie stosowany głównie do robót wykończeniowych. Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść data publikacji: 16:05 Konsultacja merytoryczna: Lek. Aleksandra Witkowska ten tekst przeczytasz w 7 minut Zakrzepica to podstępna choroba – zdarza się, że rozwija się po cichu i w ogóle nie daje objawów. Niestety, skutki zakrzepicy mogą być bardzo poważne - może dojść do zatoru tętnicy płucnej i zgonu. Szacuje się, że co roku w Europie około pół miliona osób umiera właśnie z powodu tego schorzenia. Dlatego szczególnie ważne jest to, aby znać przyczyny i objawy zakrzepicy. Sebastian Kaulitzki / Shutterstock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Zakrzepica - charakterystyka Rodzaje zakrzepicy Zakrzepica - przyczyny Objawy zakrzepicy Zakrzepica - kto jest w grupie ryzyka? Zakrzepica - jakie badania warto wykonać? Zakrzepica - leczenie Zakrzepica w ciąży - czy ryzyko zachorowania wzrasta? Zakrzepica - najczęściej występujące powikłania Zakrzepica - czy można jej zapobiec? Zakrzepica - charakterystyka Zakrzepica jest żylną chorobą zakrzepowo-zatorową. Zakrzepica zazwyczaj dotyczy żył podudzia, rzadziej uda czy miednicy, ale spotykane są także zakrzepice żył wątrobowych czy żyły wrotnej. Zakrzepica jest schorzeniem, w którym powstaje zator żylny ograniczający lub całkowicie blokujący światło żyły. Zakrzep uniemożliwia prawidłowy przepływ krwi w żyle, co uzewnętrznia się przykrymi dla pacjenta objawami. Zakrzepica jest chorobą, która poprzedza żylną chorobę zakrzepowo-zatorową. W przebiegu tego schorzenia dochodzi do oderwania się fragmentu skrzepu od ściany żyły. Zakrzep wraz z krwią może przedostać się do narządów wewnętrznych lub innych części ciała. To z kolei powoduje niedokrwienie i niedotlenienie lokalnych tkanek. Brak diagnozy oraz niepodjęcie leczenia zakrzepicy może spowodować zator żylny serca lub płuc, czego konsekwencją nierzadko jest nagła śmierć pacjenta. Zakrzepica żył to choroba, w której zakrzep rozwija się w świetle naczynia żylnego znajdującego się pod powięzią głęboką. Zmiany chorobowe w z związku z powyższym dotyczą żył głębokich. Dlatego też pełna nazwa tego schorzenia to zakrzepica żył głębokich. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o budowie i funkcjach układu krwionośnego, koniecznie przeczytaj: Funkcje układu krwionośnego Rodzaje zakrzepicy Zakrzepica nie jest chorobą jednorodną i w medycynie wyróżnia się kilka rodzajów tego schorzenia. Rodzaje zakrzepicy wyróżnia się na podstawie lokalizacji występującego zakrzepu. Wymienia się następujące typy zakrzepicy żył: zakrzepica dystalna – to rodzaj zakrzepicy, który obejmuje żyły łydki. Zakrzepica dystalna występuje najczęściej. Jest schorzeniem, które rzadko prowadzi do powstawania niebezpiecznych dla życia pacjenta zatorów płucnych; zakrzepica proksymalna - to rodzaj zakrzepicy powstającej w nodze, zwłaszcza w żyle podkolanowej, żyle głównej dolnej oraz żyłach biodrowych i udowych. Zakrzepica proksymalna powinna być jak najszybciej zdiagnozowana i leczona, ponieważ jej częstym powikłaniem jest zatorowość płucna; zakrzepica żył powierzchniowych - to zakrzepica, która jest chorobą towarzysząca w przypadku żylaków. Zakrzepica żył powierzchniowych obejmuje żyły, które znajdują się tuż pod powięzią; zakrzepica żył głębokich - to zakrzepica obejmująca układ żylny kończyn dolnych; zatorowość płucna - znana również jako zakrzepica płuc; zakrzepica wątrobowa - zmiany zakrzepowe występują w żyłach wątrobowych. Swoim zasięgiem mogą również obejmować żyłę główną dolną; zakrzepica w ciąży - rodzaj zakrzepicy nabytej w czasie ciąży. Zakrzepica żył w ciąży dotyczy odcinka biodrowo-udowego i jest wywołana uciskiem naczyń i narządów przez macicę; obrzęk bolesny – ostra postać zakrzepicy żylnej, która wywołuje wiele bolesnych objawów. Zakrzepica - przyczyny W prawidłowo funkcjonującym układzie krwionośnym przepływ krwi przez żyły do serca nie jest w żaden sposób ograniczany ani blokowany. Krew z żył z kończyn dolnych jest tłoczona do serca za pomocą pracujących mięśni, natomiast spływanie krwi w drugim kierunku jest kontrolowane przez zastawki, które znajdują się w naczyniach żylnych. Jeżeli mechanizm przepływu krwi zostanie zaburzony, to dochodzi do stanu zapalnego, a w konsekwencji do uszkodzenia nabłonka wyściełającego żyły. Tam, gdzie występują uszkodzenia, płytki krwi przyklejają się do ścian żył i do siebie nawzajem tworząc zakrzep. W takiej sytuacji zwęża się światło naczyń krwionośnych, co utrudnia lub uniemożliwia swobodny przepływ krwi obwodowej do serca. Wymienia się 3 czynniki, które mogą prowadzić do zakrzepicy. Wystąpienie przynajmniej dwóch z trzech objawów tzw. triady Virchowa może stanowić przyczynę wystąpienia tej dolegliwości. Hipoteza dotycząca przyczyn powstawania zakrzepicy po raz pierwszy została zaproponowana w 1856 roku przez Rudolfa Virchowa, niemieckiego patologa i antropologa. Objawy triady Virchowa to: zaburzenia w żylnym przepływie krwi - mogą być spowodowane na przykład unieruchomieniem nogi czy uciskiem na naczynia żylne; zmiany w składzie krwi, które zwiększają ryzyko tworzenia się zakrzepów - np. nadpłytkowość; zmiany w śródbłonku naczyniowym, które powstają w wyniku uszkodzenia naczynia w efekcie działania różnych czynników zewnętrznych. Przyjmuje się jednak, że najczęstszą przyczyną powstawania zakrzepicy jest długotrwałe unieruchomienie nogi oraz stosowanie doustnych leków antykoncepcyjnych u osób z dodatkowymi czynnikami ryzyka. Bardzo rzadko zdarza się, by zakrzepica wystąpiła w kończynach górnych. Jeśli już zostanie zdiagnozowany taki przypadek to przyczyną zwykle bywa przeciążenie kończyny lub ucisk na żyłę przez żebro, obojczyk lub mięśnie. Zakrzepica często występuje u osób, które przez długi czas leżą w szpitalu z powodu poważnych chorób czy operacji ortopedycznych lub chirurgicznych. Najczęściej dotyczy to osób w podeszłym wieku. Osoby te powinny być pod stałą opieką medyczną. Objawy zakrzepicy Objawy zakrzepicy są dość charakterystyczne, a ich lista jest stosunkowo długa. Znajomość objawów zakrzepicy jest niezwykle istotna, ponieważ może uchronić przed poważnymi powikłaniami tego schorzenia. Omawiając symptomy wskazujące na zakrzepicę warto zwrócić uwagę na 6 najczęściej występujących objawów zakrzepicy: obrzęk i ból nóg - zakrzepica żył głębokich to najbardziej znany rodzaj tej choroby. Jednym z pierwszych sygnałów, że w organizmie coś się dzieje, jest ból nóg, który ustępuje, gdy podniesiemy kończynę do góry. Można też zauważyć opuchliznę. Skóra ma dziwny kolor? To też może być symptom zakrzepicy. Kiedy krew nie przepływa prawidłowo, skóra może być blada, a nawet szaro-niebieska. Jeśli zauważysz te dolegliwości, nie zwlekaj i szybko umów się do lekarza; gorączka - zarówno w przypadku zakrzepicy żył głębokich, jak i zatorowości płucnej u pacjentów obserwuje się gorączkę. Warto też zwrócić uwagę na ocieplenie jednej kończyny - jeśli noga wydaje się cieplejsza niż reszta ciała, to może oznaczać, że utworzył się zakrzep; ból w klatce piersiowej - ból w klatce piersiowej zwykle kojarzy się z zawałem, ale warto wiedzieć, że jest również charakterystyczny dla bardzo niebezpiecznej zatorowości płucnej. Jeśli towarzyszy mu uczucie ucisku i problemy z oddychaniem, należy natychmiast wezwać pogotowie. To stan bezpośredniego zagrożenia życia, ponieważ może dojść do nagłego zatrzymania krążenia; niedowład kończyn - częste drętwienie kończyn powinno wzbudzić twój niepokój. Nie musi oznaczać, że masz zakrzepicę, ale to objaw wielu schorzeń o podłożu np. neurologicznym, dlatego lepiej to sprawdzić. Brak czucia w rękach i nogach może też wskazywać na zakrzepicę. Dlaczego? Zakłócony przepływ krwi powoduje drętwienie i mrowienie kończyn; zadyszka - występująca zadyszka może być cichym objawem zakrzepicy. Często nie możesz złapać oddechu? Lepiej idź do lekarza, ponieważ taki objaw może świadczyć o zatorowości płucnej. Oczywiście, skrócenie oddechu może oznaczać chwilowe osłabienie, ale może być również symptomem poważniejszych problemów zdrowotnych, takich jak niewydolność serca czy dławica piersiowa; zaburzenia mówienia i widzenia - rozmazany obraz może być skutkiem zaburzeń przepływu krwi. Jeśli oprócz problemów z widzeniem pojawiają się też inne wymienione wcześniej dolegliwości, należy skonsultować się z lekarzem. Specjalista oceni, czy potrzebne są dalsze badania. Czy twoje objawy wymagają konsultacji medycznej? Sprawdź sam w krótkim wywiadzie medycznym. Zakrzepica - kto jest w grupie ryzyka? Zwiększone ryzyko zachorowania na zakrzepicę występuje w kilku przypadkach. W grupie ryzyka znajdują się przede wszystkim osoby, które: ukończyły 40. rok życia - po 40-tce ryzyko zachorowania na zakrzepicę wzrasta 2-krotnie w każdej kolejnej dekadzie życia; są unieruchomione w wyniku wypadku czy ciężkiej, przewlekłej choroby - unieruchomienie ciała, a zwłaszcza nóg skutkuje zmniejszeniem przepływu krwi żylnej. Warto zauważyć, że dla zdrowia pacjenta niebezpieczne może być także unieruchomienie w pozycji siedzącej na kilka godzin, na przykład w czasie podróży samolotem; poddały się zabiegom chirurgicznym w obrębie kończyn dolnych, jamy brzusznej czy miednicy. W tym przypadku zakrzepica jest efektem uszkodzenia ścian naczyń, stosowania znieczulenia ogólnego, oraz unieruchomienia na dłuższy czas; chorowały na zakrzepicę żył głębokich - prawdopodobieństwo zachorowania na zakrzepicę jest zdecydowanie wyższe u tych pacjentów, u których już wcześniej zdiagnozowano to schorzenie, nawet po pomyślnym leczeniu; są w ciąży i w czasie połogu - w czasie ciąży u kobiet ma miejsce nadkrzepliwość, dodatkowo w jamie brzusznej w wyniku zwiększenia ciśnienia nierzadko dochodzi do zastoju krwi. Te czynniki sprzyjają powstawaniu zakrzepicy; stosują doustne leki antykoncepcyjne oraz poddały się hormonalnej terapii zastępczej - preparaty wykorzystywane do antykoncepcji zmniejszają aktywność procesów hamujących krzepnięcie, przez co płytki krwi łatwiej przylegają do siebie i tworzą zakrzep; chorują na nowotwory złośliwe, a zwłaszcza nowotwór mózgu, trzustki, płuc czy jajnika; leczą się na inne choroby, takie jak niewydolność krążeniowo-oddechowa, choroba Leśniowskiego-Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, nadpłytkowość, porażenie kończyn czy zespół nerczycowy; z wrodzonym lub nabytym zaburzeniem krzepnięcia krwi; prowadzące niezdrowy tryb życia, palące papierosy, otyłe czy z żylakami kończyn dolnych; po przebytym udarze mózgu, zawale serca czy sepsie. W profilaktyce zakrzepicy warto stosować Ekologiczny sok z brzozy z polskich lasów. Czy wiesz czym jest arteria i jak ważna jest w organizmie człowieka? Przeczytaj: Arteria – czym jest i jaką rolę odgrywa w ludzkim organizmie Zakrzepica - jakie badania warto wykonać? Objawy zakrzepicy nie zawsze są charakterystyczne, dlatego przed postawieniem diagnozy, lekarz powinien skierować pacjenta na właściwe badania. Wykonanie badań przede wszystkim wykluczy inne schorzenia, takie jak nadciśnienie czy niewydolność krążeniowa. Jednym z pierwszych i ważniejszych badań podczas wywiadu lekarskiego jest tak zwana skala Wellsa. W trakcie tego badania pacjent odpowiada na 12 pytań, które dotyczą jego ogólnego stanu zdrowia i objawów zakrzepicy. Za każdą twierdzącą odpowiedź przyznaje się jeden punkt. Suma punktów określa poziom prawdopodobieństwa wystąpienia zakrzepicy. Jeśli prawdopodobieństwo jest niskie, do wykluczenia zakrzepicy potrzebny jest wynik badania stężenia D-dimerów. Jeśli zaś istnieje duże prawdopodobieństwo wystąpienia zakrzepicy należy wykonać inne badania oraz wdrożyć leczenie z zastosowaniem leków przeciwkrzepliwych. Niezbędna diagnostyka w przypadku podejrzenia zakrzepicy obejmuje poniższe badania: badanie ultrasonograficzne typu Doppler - badanie pozwala dokładnie zaobserwować, co dzieje się w żyłach. Zgrubienia obecne na ścianach i zaburzenia w przepływie krwi świadczą o skrzeplin i zakrzepach; rezonans magnetyczny; flebografia kontrastowa; badanie fizykalne; badanie D-dimerów (D-dimery powstają w trakcie rozkładu zakrzepów). W czasie diagnostyki zakrzepicy żylnej warto również wykonać badania genetyczne w tym kierunku. Wykonanie tego badania powinny rozważyć osoby, które mają w rodzinie przypadki zakrzepicy. Z jakimi chorobami układu krwionośnego najczęściej mamy do czynienia? Sprawdź: Choroby układu krwionośnego, krążenia Zakrzepica - leczenie Wyróżnia się kilka metod leczenia zakrzepicy. Najważniejsze i najczęściej stosowane metody leczenia zakrzepicy to: leczenie przeciwkrzepliwe - jest to najczęściej wykorzystywana metoda leczenia zakrzepicy. Głównym celem tej metody jest zapobieganie zwiększania się zakrzepu, ale także przeciwdziałanie powstawaniu kolejnych skrzeplin. Leczenie przeciwkrzepliwe w dużej mierze jest stosowane jako profilaktyka zatorowości płuc. W tej metodzie leczenia pacjentowi podaje się się zastrzyki podskórne z heparyną przez minimum 5 dni. Jeśli choroba jest bardzo zaawansowana czas podawania zastrzyków można podawać przez 10 dni. Osoby, które zmagają się z nowotworem złośliwym nierzadko są poddawane terapii przez nawet pół roku. Dodatkowo pacjentowi podaje się doustnie lek przeciwzakrzepowy - acenokumarol. Lek ten działa profilaktycznie i zmniejsza ryzyko ponownego zachorowania na zakrzepicę. Tę metodę leczenia można stosować nie tylko w szpitalu, ale też w warunkach domowych, zwłaszcza jeśli stan zdrowia pacjenta jest stabilny; leczenie trombolityczne - ta metoda leczenia ma na celu rozpuszczenie zakrzepu w żyle. Leczenie trombolityczne stosuje się w ciężkich przypadkach zakrzepicy proksymalnej, szczególnie wtedy, gdy pacjentowi grozi amputacja kończyny. Leczenie opiera się na podawaniu streptokinazy dożylnie lub miejscowo za pomocą cewnika. Leczenie odbywa się w warunkach szpitalnych; leczenie operacyjne - operacja chirurgiczna jest najrzadziej stosowaną metodą leczenia w przypadku zakrzepicy. Decyzja o przeprowadzeniu operacji zapada wówczas, gdy choroba jest bardzo zaawansowana, a nie można zastosować leczenia trombolitycznego. Podczas operacji zakrzep zostaje usunięty za pomocą cewnika Fogatry’ego. W niektórych przypadkach lekarz może zdecydować o założeniu filtra do żyły głównej dolnej. Filtr ma zatrzymać skrzepy, aby nie dotarły do płuc i nie spowodowały zatorowości płucnej. Czym zajmuje się kardiologia? Sprawdź: Kardiologia - nauka o sercu Grupy krwi - Infografika Zakrzepica w ciąży - czy ryzyko zachorowania wzrasta? Kobiety w ciąży powinny w szczególny sposób obserwować swoje ciało i reagować na niepokojące objawy wskazujące na zakrzepicę. W czasie ciąży wzrasta ryzyko wystąpienia zakrzepicy żył. Dotyczy to przede wszystkim tych kobiet, które przed zajściem w ciążę stosowały doustne preparaty antykoncepcyjne. Zakrzepowo-zatorowa choroba żył jest jedną z częstych przyczyn poronień w II i III trymestrze ciąży. Z tego względu polecamy badanie genetyczne w kierunku choroby zakrzepowo-zatorowej dostępne na Medonet Market. Można też wykonać szerszy pakiet wysyłkowych badania genetycznych dla ciężarnych lub planujących ciążę. Ryzyko zakrzepicy w czasie ciąży wzrasta w wyniku zmian hormonalnych oraz zwiększenia ucisku na żyły biodrowe i ucisk macicy na inne narządy. Ponadto rozwijający się płód zwiększa nacisk na żyły biodrowe, co powoduje zakrzepicę w odcinku biodrowo-udowym. Jakie są przyczyny i objawy niskiego ciśnienia krwi? Sprawdź: Niskie ciśnienie krwi – objawy, zagrożenia, jak leczyć? Zakrzepica - najczęściej występujące powikłania Niezdiagnozowana i nieleczona zakrzepica jest groźna dla zdrowia i życia pacjenta. Występujące powikłania mogą doprowadzić do przewlekłej niewydolności żylnej czy zespołu zakrzepowego. Jednym z częściej występujących powikłań zakrzepicy jest zator tętnicy płucnej. Powikłanie to jest o tyle poważne, iż stanowi bezpośrednie zagrożenie dla życia pacjenta. W skrajnych przypadkach zator tętnicy płucnej może spowodować zatrzymanie krążenia, niedotlenienie, a w konsekwencji śmierć. Powikłania prowadzące do zatoru tętnicy płucnej dotyczą najczęściej osób otyłych, chorujących na nowotwory, po operacjach czy urazach. Objawami zakrzepicy płuc są duszności, gorączka, ból w klatce piersiowej, kaszel, krwioplucie, tachykardia czy zawroty głowy. Aparat do pomiaru krzepliwości krwi mikroINR już dziś możesz kupić na Medonet Market. Będziesz wtedy mógł monitorować swoje zdrowie również w warunkach domowych. Częstym powikłaniem zakrzepicy jest także zator wsteczny. Powikłanie to polega na tym, że oderwana skrzeplina może zamknąć naczynie obwodowe doprowadzając w konsekwencji do niedokrwienia tkanek czy narządów. Objawami towarzyszącymi zatorowi wstecznemu są silny i nagły ból, bladość i chłód skóry oraz niedowład kończyny dolnej. W niektórych przypadkach następuje zapadnięcie żył powierzchniowych, a tętno jest praktycznie niewyczuwalne. Czym jest skleroterapia i kiedy wykonuje się ten zabieg? Przeczytaj: Skleroterapia – na czym polega ten zabieg, kiedy go stosować i jakie daje efekty? Zakrzepica - czy można jej zapobiec? Działania profilaktyczne w przypadku zakrzepicy są niezwykle ważne zwłaszcza dla osób, które znajdują się w grupie ryzyka. Metody zapobiegania zakrzepicy dzieli się na dwie grupy: farmakologiczne i fizykalne. Metody fizykalne zmniejszają zastój żylny i wśród nich wskazuje się na: unoszenie nóg powyżej poziomu ciała w przypadku pozycji leżącej; częste ruchy bądź ćwiczenia aktywujące stawy kończyn dolnych; jak najszybsze uruchamianie pacjenta po operacjach czy zabiegach; ograniczanie długotrwałego przebywania w pozycji siedzącej lub stojącej, ważny jest ruch kończyn; stosowanie pończoch elastycznych na kończyny dolne - należy jednak pamiętać, by ich nie stosować w przypadkach miażdżycy, zmian zapalnych czy owrzodzeń skóry. Metody farmakologiczne natomiast zmniejszają krzepliwość krwi. Polegają one na przyjmowaniu heparyny drobnocząsteczkowej oraz doustnych antykoagulantów. Układ sercowo-naczyniowy można wspierać suplementacją. Na Medonet Market są dostępne naturalne suplementy diety na układ sercowo-naczyniowy. Sprawdzone produkty mogą zmniejszyć ryzyko wystąpienia chorób układu krążenia. Aby zmniejszyć ryzyko powstawania zakrzepów, warto wypróbować działanie bezkofeinowej Kawy z nasion konopi, która dostępna jest na Medonet Market. Silny ból miesiączkowy to nie zawsze "taka uroda" albo nadwrażliwość kobiety. Za takim objawem stać może endometrioza. Co to za choroba i jak się z nią żyje? Posłuchaj podcastu, w którym o endometriozie opowiada Patrycja Furs - Endodziewczyna. ZOBACZ TAKŻE Zakrzepica - cichy zabójca, który atakuje znienacka Spędzasz za dużo czasu przed telewizorem? Narażasz się na śmiertelne zagrożenie Czy siniaki i pajączki to zapowiedź żylaków? Zakrzepica żył zakrzepica zatorowość płucna zakrzepy zakrzepica żylna zakrzepica żył głębokich choroba zakrzepowo-zatorowa Zakrzepica żył - objawy i leczenie zakrzepowego zapalenia żył Zakrzepica to stan polegający na powstaniu zakrzepu w żyle. Zakrzepowe zapalenie żył dotyczy zazwyczaj kończyn dolnych, choć może występować także w innych... Kazimierz Janicki Spędzasz za dużo czasu przed telewizorem? Narażasz się na śmiertelne zagrożenie Z punktu widzenia statystyk jest groźniejsza niż rak. W Europie zakrzepica żył głębokich zabija więcej osób niż AIDS czy rak płuc, piersi i prostaty – czyli... Przemysław Ćwik Zakrzepica po koronawirusie. Nowe ustalenia. Ryzyko wzrasta dramatycznie COVID-19 to nie tylko sama choroba, ale też szereg rozmaitych powikłań. Część z nich dotyczy stanów zapalnych i krzepliwości krwi. Z przeprowadzonych przez... Adrian Dąbek Objaw Homansa - czym jest i na co wskazuje? Jakie są przyczyny zakrzepicy żył głębokich? Współczesna medycyna zna wiele różnych metod diagnostycznych, które, choć dają dość dobre rezultaty, jeśli chodzi o wykrywanie różnych chorób i dolegliwości, z... Zakrzepica po szczepionce AstraZeneki. Nowe badanie mówi więcej o przyczynach Szczepionkę AstraZeneca podano milionom ludzi na całym świecie, zwiększając ich ochronę przed COVID-19. Mimo to preparat nie cieszy się dobrą sławą. Wszystko za... Paulina Wójtowicz Naukowcy odkryli czynnik wywołujący zakrzepicę po przyjęciu szczepionki AstraZeneki W kwietniu 2021 r. Europejska Agencja Leków (EMA) ogłosiła, że zakrzepica może być rzadkim skutkiem ubocznym występującym po przyjęciu szczepionki od AstraZeneki.... Tatiana Naklicka Brytyjczycy przestali szczepić młodych ludzi AstraZeneką. Jest efekt Część europejskich krajów postanowiła całkowicie zrezygnować ze szczepienia AstraZeneką w związku z bardzo rzadkim skutkiem ubocznym - przypadkami zakrzepicy i... Zakrzepy mogą pojawić się nie tylko z powodu COVID-19 Zakrzepy i związane z nimi tzw. incydenty zakrzepowo-zatorowe za sprawą szczepień przeciwko COVID-19 oraz samej choroby w ostatnim czasie mocniej przebiły się do... PAP Zakrzepica nie tylko u dorosłych. "W tym roku było pięcioro dzieci z zatorem mózgu" O zakrzepicy w kontekście COVID-19 pisze się przede wszystkim w odniesieniu do dorosłych. O chorobie zrobiło się głośno, gdy okazało się, że jest ona bardzo... Redakacja Medonet Niepożądane odczyny po szczepieniu na COVID-19. Po którym preparacie najwięcej? [RAPORT] Najnowsze raporty rzucają nowe światło na zagadnienie niepożądanych odczynów po szczepieniu na COVID-19. Z tabeli udostępnianych na stronie i Agnieszka Mazur-Puchała Odczuwasz nawracający ból w pachwinie podczas uprawiania sportu? Sprawdź, co może być tego przyczyną i jakie badania powinieneś wykonać, by rozpocząć leczenie i jak najszybciej powrócić do ulubionych aktywności. Dyskomfort lub ból w okolicy pachwiny podczas aktywności fizycznej może świadczyć o początkach zmian zwyrodnieniowych stawu biodrowego. Duże znaczenie w rozwoju tych zmian ma niekorzystna anatomiczna budowa stawu biodrowego lub choroby stawów przebyte w dzieciństwie. Niedopasowanie głowy kości udowej do panewki stawu biodrowego określa się terminem konfliktu udowo-panewkowego (FAI, femoroacetabular impingement). Choroba zwyrodnieniowa biodra we wczesnym stadium może dawać subtelne objawy, których nie należy lekceważyć. Na nasilenie problemów z biodrami narażone są głównie osoby trenujące dyscypliny angażujące staw biodrowy w pełnym dostępnym zakresie ruchomości, np. gimnastyka, taniec akrobatyczny, judo, karate. Ponadto ból bioder może pojawić się u częstych bywalców siłowni, którzy wykonują głębokie przysiady i wykroki z obciążeniem. Jak wygląda zdrowy staw biodrowy? Staw biodrowy zbudowany jest z kulistej głowy kości udowej oraz panewki utworzonej przez kości miednicy. Obie powierzchnie pokryte są chrząstką stawową. Panewkę stawu biodrowego uzupełnia ważna struktura zwana obrąbkiem stawowym. Obrąbek stawowy poprawia stabilność stawu biodrowego, dopasowując do siebie powierzchnie stawowe oraz utrzymując ujemne ciśnienie wewnątrz torebki stawu biodrowego. Ponadto obrąbek stawowy działa jak amortyzator, ograniczając przeciążenia chrząstki stawowej w trakcie chodzenia i aktywności sportowej. Zdrowy staw biodrowy zapewnia na bezbolesne przybieranie pewnych pozycji lub wykonywanie określonych ruchów. Zdrowe biodro pozwala na bezbolesne przyciągnięcie ugiętej nogi w kolanie do klatki piersiowej, swobodne siedzenie na niskim stołku z założeniem nogi na nogę, siad płotkarski, stanięcie w szerokim rozkroku czy uniesienie prostej nogi nad podłoże w pozycji leżenia na brzuchu. Możliwe powinno być także bezbolesne wykonanie kilku podskoków na jednej nodze. Są to tylko przykłady pozycji lub czynności, które powinny być komfortowe dla zdrowego stawu biodrowego. Dlaczego warto zbadać biodra u ortopedy? Brak świadomości konfliktu udowo-panewkowego może spowodować szybsze zużywanie się chrząstki stawu biodrowego i/lub uszkodzenie obrąbka. U niektórych osób może to w przyszłości oznaczać konieczność wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego. Objawy konfliktu udowo-panewkowego mogą być łagodzone rehabilitacją i odpowiednią modyfikacją aktywności fizycznej. Aby zniwelować skutki konfliktu, lekarz może zaproponować artroskopowe opracowanie stawu biodrowego. Wczesne wykrycie i świadomość problemu wiąże się więc z podjęciem odpowiednich działań, które mogą uchronić od bólu biodra i zapobiec operacji endoprotezoplastyki w późniejszym okresie życia. Skąd się bierze konflikt udowo-panewkowy? Konflikt panewkowo-udowy może wynikać ze schorzeń wieku dziecięcego obejmujących staw biodrowy, np. choroby Perthesa (jałowej martwicy głowy kości udowej) lub młodzieńczego złuszczenia głowy kości udowej. Choroby te zwiększają ryzyko deformacji głowy kości udowej. Wskutek tego zostaje utracona kongurencja stawu biodrowego – powierzchnie stawowe przestają do siebie idealnie pasować. Dochodzi do zaburzeń biomechanicznych podczas ruchu w stawie, co z kolei skutkuje przeciążeniami i powstawaniem mikrourazów w obrębie obrąbka stawowego i chrząstki stawowej. Rodzi to przeciążeniowy ból biodra. Konflikt panewkowo-udowy może rozwijać się również na tle dysplazji stawów biodrowych przebytej w dzieciństwie. Pewne znaczenie może mieć ponadto nadmierne obciążenie stawów biodrowych w okresie wzrostu organizmu – zbyt intensywne wyczynowe uprawianie sportów przez dzieci. Jakie inne objawy wskazują na problemy z biodrami? Poza dyskomfortem w pachwinie, można zauważyć ograniczenie ruchomości i uczucie sztywności w biodrze. Nieprzyjemne odczucia wyzwala maksymalne zgięcie, przywiedzenie i skręcenie biodra do wewnątrz - test taki z dodatkowym elementem kompresji na staw wykonuje lekarz ortopeda celem zdiagnozowania konfliktu. Innym objawem konfliktu może być ból kolana. Wynika to z faktu, że wskutek ograniczenia ruchomości w jednym stawie, organizm kompensuje to niekontrolowanym ruchem w sąsiednim stawie. Mając problem z biodrem, ryzyko rozwoju zwyrodnienia kolana jest wyższe. USG biodra USG jest prostym i łatwo dostępnym badaniem, które umożliwia ortopedzie wstępne ustalenie konfliktu udowo-panewkowego. Badanie USG poprzedza oczywiście wywiad, badanie ruchomości w stawach biodrowych oraz wykonane specjalnych testów na konflikt panewkowo-udowy. USG może być wykonywane w warunkach dynamicznych – ortopeda porusza biodrem i ocenia ułożenie i kształt obrysów kostnych. W trakcie wizyty analizowane są wyniki innych badań: RTG stawów biodrowych, tomografii i/lub rezonansu magnetycznego. Zaletą badania USG jest możliwość obserwacji tkanek miękkich dookoła stawu biodrowego. Pozwala to wykluczyć inne nieprawidłowości w tej okolicy. Ból w pachwinie u dorosłej osoby może świadczyć również o innych patologiach, np. nadmiernym napięciu przeciążeniowym mięśnia biodrowo-lędźwiowego czy zapaleniu przyczepów ścięgnistych mięśni do kości miednicy. Konsultacja merytoryczna: 00:00 Stawy biodrowe to czuły punkt noworodka. Wyjaśniamy, kiedy należy je traktować szczególnie troskliwie. Lekarz zwraca na nie uwagę już przy pierwszym badaniu noworodka, ponieważ u niektórych maluchów zdarza się, że nie są one jeszcze do końca ukształtowane. Kiedy dziecko przychodzi na świat, głowa kości udowej powinna pasować do wklęśnięcia w miednicy zwanego panewką. Otoczone torebką stawową stanowią one staw biodrowy, dzięki któremu dziecko może płynnie ruszać nogami. U sześciorga noworodków na sto w jednym lub w obu stawach panewka jest jednak zbyt płytka lub głowa kości udowej nie dość zaokrąglona i nie pasują do siebie idealnie. Taki stan lekarze nazywają dysplazją. Zwiększona czujność Wiadomo, że kłopoty ze stawami biodrowymi częściej mają: - dziewczynki (dysplazja występuje u nich sześć razy częściej niż u chłopców). To wpływ relaksyny, hormonu giętkości. Przed porodem rozluźnia on stawy miednicy przyszłej matki, ale działa też równocześnie na stawy mającej się urodzić dziewczynki, które stają się zbyt elastyczne i niestabilne; - dzieci, które były ułożone w macicy pupą w dół (miednicowo). W czasie skurczów porodowych nóżki malucha są stale wyprostowane i silnie przyginane do tułowia, jak przy skłonie. To może doprowadzić do rozciągnięcia i naruszenia elementów stawu biodrowego; - dzieci, których rodzice lub rodzeństwo urodzili się z dysplazją. W grę wchodzą czynniki genetyczne; - bliźnięta (trojaczki, czworaczki) - w brzuchu mamy jest im ciaśniej i ich biodra są narażone na silniejszy nacisk. Czas na badanie Żeby wykluczyć ewentualną wadę, ortopeda sprawdza po porodzie, czy dziecko symetrycznie odwodzi na boki obie nóżki i czy przy ruchach głowa kości udowej nie wyskakuje ze stawu. Jeśli w czasie badania usłyszy charakterystyczne kliknięcie, może podejrzewać dysplazję. Lekarz patrzy też, czy fałdy pod pośladkami malucha są symetryczne, a także (co ważniejsze) czy oba uda są równej długości. Jeżeli zauważy coś niepokojącego, zleci USG stawów biodrowych. W niektórych szpitalach takie badanie przeprowadza się rutynowo u wszystkich dzieci, wiadomo bowiem, że im wada jest wcześniej wykryta, tym łatwiej rehabilitować dziecko. Nawet jeżeli pierwsze badanie wypadnie pomyślnie, ortopedę trzeba odwiedzić powtórnie, najlepiej kiedy maluch ma sześć-osiem tygodni (potrzebne będzie skierowanie od lekarza rodzinnego). To nie koniec - w szóstym i dziewiątym miesiącu życia dziecko czekają jeszcze dwie wizyty kontrolne, by wykluczyć wszelkie podejrzenia. Pieluchowa terapia Po rozpoznaniu dysplazji lekarz zleca najczęściej układanie malucha na brzuchu. Może także zalecić tzw. szerokie pieluchowanie. Dwie pieluchy tetrowe składa się w prostokąt, a trzecią złożoną w trójkąt nakłada na pozostałe. Jeżeli maluch używa pieluch jednorazowych, złożone w ten sposób pieluchy tetrowe nakłada się na pieluchę jednorazową. Dzięki temu dziecko leży w pozycji żabki - nóżki w stawach biodrowych ma zgięte pod kątem prostym i rozłożone na boki. Taka właśnie pozycja sprzyja przebudowie i rozwojowi stawu i często wystarcza, by skorygować niewielką wadę. Lekarze coraz rzadziej jednak zalecają szerokie pieluchowanie, bo uważają, że daje ona niewielkie efekty. Rozwórki, poduszki, szelki Po dwóch, trzech tygodniach trzeba zgłosić się z dzieckiem na kontrolę do lekarza. Gdyby szerokie pieluchowanie i układanie na brzuszku nie przyniosło poprawy, konieczne będzie założenie któregoś ze specjalnych aparatów. Różnią się one konstrukcją i noszą nazwy pochodzące od nazwisk ich twórców - rozwórka Koszli, poduszka Frejki, szelki Pavlika, majtki Mittermayera-Grassa. Wszystkie mają to samo zadanie - zapewniają stałe ustawienie małych nóżek pod właściwym kątem. (Czasem specjalista może też wcześniej zdecydować o założeniu aparatu, jeśli dysplazja jest od początku zaawansowana). Wszystkie te konstrukcje stanowią ogromną pomoc, ale niemowlęciu jest w nich niewygodnie - nie może swobodnie się przewracać i bawić; przeszkadzają mu i czasami obcierają. Dobrze jest kilka razy dziennie smarować kremem ciało malucha w miejscach, gdzie styka się z aparatem. Można też uszyć na rozwórkę flanelowy pokrowiec, żeby mniej drażniła delikatne ciało. Trzeba przyznać, że dla rodziców też jest to pewnego rodzaju próba, bo pielęgnacja dziecka jest w takiej sytuacji dość uciążliwa. Trudno je wsadzić do wózka, a przy przewijaniu i myciu trzeba aparat ściągać, a potem znów zakładać. Koniec kłopotów Warto jednak potraktować te niedogodności jako inwestycję na przyszłość, by później móc zapomnieć o problemach ze stawami biodrowymi. Lekarz w tym czasie wyznaczy co kilka tygodni wizyty kontrolne, podczas których bada niemowlę, ogląda jego stawy za pomocą USG i reguluje ustawienie aparatu. Jeśli dysplazję rozpoznano zaraz po urodzeniu i natychmiast rozpoczęto leczenie, prawdopodobnie po dwóch, trzech miesiącach aparat będzie można zdjąć. Dysplazja nie pozostawi po sobie żadnego śladu. Maluch będzie siadał i chodził nie później niż jego rówieśnicy. Jeżeli dysplazja rozpoznana została zbyt późno lub od początku była zaawansowana, dziecko musi trafić do szpitala, gdzie będzie jakiś czas leżało na wyciągu lub będzie miało założony gips (w takim wypadku zacznie siadać i chodzić znacznie później niż jego rówieśnicy). Może się nawet zdarzyć, że będzie potrzebna operacja, ale dotyczy to najczęściej dzieci, u których zwichnięcie stawu lub zaawansowana dysplazja nie poddały się leczeniu zachowawczemu. Biodrom na zdrowie Oto 10 rad, do których warto się zastosować bez względu na to, czy dziecko ma dysplazję, czy też nie: 1. Przy przewijaniu nigdy nie podciągaj dziecka za stopy, tylko podłóż mu rękę pod pupę i unieś ją do góry. 2. Noś niemowlę tak, by trzymało nóżki okrakiem na twoim biodrze lub brzuchu. Jeżeli woli być "twarzą do świata", noś je tak, by było przytulone do ciebie plecami, a nóżki miało w rozkroku - przełóż ręce między jego nogami i jedną dłonią przytrzymuj mu brzuszek, a drugą klatkę piersiową. 3. Nie prostuj dziecku nóżek, niech będą zgięte i rozłożone na boki. 4. Nie próbuj mierzyć maluchowi wzrostu, prostując nóżki. 5. Pozwól na swobodne machanie nóżkami - nie zawijaj ściśle w beciki ("na mumię") 6. Wkładaj dziecku luźne śpioszki i pajacyki; gdy tylko zauważysz, że z nich wyrasta, postaraj się o większe. 7. Przez pierwsze 6 tygodni możesz stosować szerokie pieluchowanie. 8. Często układaj dziecko na brzuchu (w pozycji żabki); unikaj kładzenia go na boku w pierwszych trzech miesiącach. 9. Nie przyspieszaj nauki chodzenia; 10. Nie używaj chodzika (wcale nie ćwiczy on mięśni potrzebnych przy chodzeniu i może źle wpłynąć na biodra).