Bądź cierpliwy – rodzice po stracie dziecka przeżywają jedno z najbardziej traumatycznych doświadczeń, które mogą być dane człowiekowi. Jestem wdzięczny Jenny za to wyznanie, bo oswoiło mnie bardziej z całą sytuacją. Bez wątpienia ludzie w cierpieniu potrzebują wsparcia i pomocy. Wsparcie psychologiczne rodzinie po stracie dziecka (poszczególnym jej członkom) jest udzielane na wyraźną prośbę i za zgodą jej członków. Podstawą nawiązania współpracy w tym zakresie jest zgłoszenie się rodziny (poszczególnych członków) przez wypełnienie karty zgłoszenia (karta dostępna jest w dokumentacji przekazanej Po stracie warto starać się jak najlepiej uczcić pamięć o swoim towarzyszu, chociażby przez powieszenie na ścianie jego fotografii, posadzenie drzewa ku jego pamięci, umieszczenie urny w wyjątkowym dla niego miejscu. Pielęgnowanie wspomnień o ukochanym zwierzęciu może być najzdrowszym sposobem na wyzbycie się trudnych emocji. Codzienna modlitwa za zmarłych. Niedziela. Panie, Boże Wszechmogący, błagam Cię przez Najdroższą Krew, którą Twój Boski Syn, Jezus Chrystus, wylał za nas w Ogrójcu, racz wybawić dusze z czyśćca, a szczególnie tę, która jest najbardziej ze wszystkich opuszczona. Przyjmij ją do Twojej chwały, gdzie będzie mogła wielbić Cię Na pogrzebie zbierają się rodzice, jest jedna duża urna. Każdy rodzic może coś powiedzieć, lub przeczytać list do swojego dziecka. Rodzice zapalają świeczki, jednoczą się w bólu. Przy grobie każdy wrzuca kwiaty, listy, drobnostki i ziemię do grobu. A na końcu wszyscy zapalają zimne ognie dla każdego straconego dziecka. See more of Wspólnota Rodziców Po Stracie Dziecka on Facebook. Log In. or. Create new account. Log In Według polskiej tradycji żałoba po tacie trwa ok. 6 miesięcy, po czym powinno się akceptować stratę i powoli wrócić do normalnego życia. Nie zawsze jest to łatwe. Odejście bliskiej osoby bywa bardzo dotkliwe i może przyczynić się do zaburzenia poczucia bezpieczeństwa (zwłaszcza u dzieci), które może prowadzić do licznych Stan zdrowia po stracie. W przypadku każdej straty niewątpliwie ważnym elementem jest konsultacja lekarska, a zwłaszcza wtedy, gdy w jakiejś perspektywie mamy plany powiększenia rodziny. Na ile to możliwe, dobrze jest odpowiedzieć sobie na pytanie, czy mój organizm doszedł już do siebie, czy sprawnie funkcjonuje. Książka jest przeznaczona zarówno dla osób po stracie, jak i dla tych, którzy pomagają im przebyć to trudne doświadczenie. Stanowi połączenie świadectw rodziców oraz głosów specjalistów w dziedzinie teologii, psychologii i prawa. Przełamują oni tabu panujące wokół tematu utraty dziecka i odpowiadają m.in. na takie pytania: 6. Żałoba po stracie nienarodzonego dziecka i po stracie małego dziecka. 7. Kryzys nadchodzącej śmierci- praca terapeutyczna z osobami przed śmiercią nienarodzonego dziecka. 8. Wsparcie i pomoc psychologiczna dla kobiety i rodziny – w sytuacji poronienia, porodu zmarłego dziecka. 9. Przywitanie i pożegnanie dziecka przez rodziców. 10. D1kTY0. #1 witam od dawna nosze sie z zamierem zrobienia sobie tatuazu na przedramieniu chodzi mi o jakas ładna i modra sentencje w formie napisu np w j. hebrajskim i chodzi mi o moja Najwieksza miłość czy moja coreczke Nicole i tu mam problem bo nigdzie nie moge znalesc jakiegos fajnego cytatu nie długiego cos w formie " moje zycie moja milosc Nicola " chodzi mi o cos fajnego zwiazanego z miloscia do dziecka jezeli ktos moglby mi pomoc i doradzic bede bardzo wdzieczna a oto przykladowy wzor liter ja chcialabym taki delikatny i do 10 cm reklama #2 mnie też korci zrobienie tatuażu, ale ja chcę na karku. Może zrób sobie taki napis na boku (wiesz nad biodrem do żeber)? widziałam u kolegi jakiś czas temu i to wygląda super, on sam powiedział, że na ręku takiego napisu by nie zrobił. Ale to oczywiście Twoja sprawa gdzie zrobisz #3 Ja sobie tak pomyślałam ze strony córki, jak bedzie miała 15-20 lat, (lato, krótki rekawek, rodzina, znajomi, jakieś przyjęcie) to się może wstydzić że jej matka ma na ręce taki napis. No ja choćbym nie wiem jak matkę kochała to bym się wstydziła #4 Ja sobie tak pomyślałam ze strony córki, jak bedzie miała 15-20 lat, (lato, krótki rekawek, rodzina, znajomi, jakieś przyjęcie) to się może wstydzić że jej matka ma na ręce taki napis. No ja choćbym nie wiem jak matkę kochała to bym się wstydziła kazdy ma prawo powiedziec swoje zdanie a ja nie wstydzilabym sie ze moja mama ma tatuaz zrobionyz milosci do mnie :-) pozatym ja chce to zrobic dla samej siebie a nie dla rodziny czy znajomych wiele osob sie wstydzi np blizny po cesarce a ja .. Jestem z tej blizny bardzo dumna #5 a ja mam tatuaże juz ładnych kilka lat, i bardzo chciałabym się ich pozbyć. nie sa jakies wielkie i w miejscach która da się ukryć ale odkąd mam córcie to nie jestem z nich zadowolona i do szczęścia mi raczej nie sa potrzebe. teraz patrze na to bardziej w przyszłość bo jak to bedzie wyglądac jak ja będe miała te 40-50 lat no raczej nie będę miała się czym szczycić. na pewno nie zrobiłabym tatuażu w bardzo widocznym miejscu własnie typu kark, ramię,ręka bo skoro to ma być tatuaż dla mnie a nie dla innych to po co go tak eksponować? uwierzcie mi po kilku latach wzór juz wam się nie bedzie podobać, ogólnie znudzi wam się ten tatuaz a to jest decyzja na całe życie, więc może warto skorzystać z tatuazy henną -utrzymuje się do 3 lat. a nie na całe życie. ja byłam młodziutka jak sobie zrobiłam pierwszy ,to bardzo wciąga i zwykle na jednym się nie kończy.. dodam wam jeszcze że tatuaże na kościach typu własnie żebra, kark,kręgosłup są najbardziej bolesne, na żebrach prawie nie do wytrzymania. pzdr Ostatnia edycja: 30 Marzec 2012 #6 Pchełka po co Ci to ? Piszesz, że dla samej siebie a nie dla innych. A przecież taki dla samej siebie już masz wyryty w sercu na zawsze #7 edysiek zawsze mi sie marzył taki tatuaz tylko wczesniej nie miałam "kogo sobie wpisac " bo co jak co ale faceta nie zamierzam sobie tatuowac bo nigdy nie wiadomo jak to bedzie a dziecko pozostanie na całe zycie #8 Pchełka ja też bym chciała sobie zrobic,ale z imionami moich w miejscu też nie w pachwinie dzieciom nie pokaże jak tam będzie. Ja zrobiłam tatoo w wieku 20 lat i nie żałuję,że mi o młodzieńczych latach na lędźwiach i jak nie chcę to go nie pokazuję,ot wystarczą spodnie z wyższym stanem lub bluzka. Nigdy go nie usunę,wiążą się z nim przemiłe to przemyślany krok,bo co innego robic tatuaż tylko po to by sobie był,nie miec w nim żadnego celu i później usuwac,a co innego miec go z jakiegoś konkretnego powodu.;-) Wejdź sobie na strony lub wpisz w google sentecja to może coś wyskoczy. #9 Moja koleżanka ma właśnie tatuaż na ręku (jak na zdjęciu) i ma tam wielkimi literami napisane imię swojego synka a pod spodem mniejszymi date jego urodzenia i ślicznie to wyglada:-) reklama W drodze do salonu tatuażu planuje się zwykle wytatuowanie wzoru czy cytatu, który symbolizowałby ważne wydarzenie w naszym życiu lub po prostu przywiązanie do pewnych wyznawanych przez nas wartości. Te kobiety miały jednak nieco inny cel: sprawić, by mieć przy sobie choć cząstkę kogoś, kogo utraciły, zanim się narodził. Mówienie o niektórych problemach głośno bywa bolesne, ale czasami działa wręcz uzdrawiająco. Jak przełamać się, aby w ogóle zacząć mówić o przykrym doświadczeniu? 31-letniej Joan Bremer z Kalifornii pomógł w tym tatuaż. Kiedy go sfotografowała i upubliczniła w serwisie Imgur, jej zdjęcie wraz z wiążącą się z nim historią stało się viralem. Joan Bremer poroniła w siódmym tygodniu ciąży. Teraz twierdzi, że takie wydarzenie, nawet jeśli stało się na początku ciąży, jest bardzo bolesne. Aby przełamać tabu i nauczyć się mówić o utracie ciąży, postanowiła zrobić sobie tatuaż w kształcie ciągłej linii łączącej jej serce z sercem dziecka w łonie także: Hot: Subtelne, małe tatuaże z InstagramaWystarczy dokładniej przejrzeć serwisy społecznościowe, by dostrzec, że takie tatuaże nie są nowością. Kobiety, by ułatwić sobie poradzenie z sytuacją, decydują się na tatuaże w kształcie dziecięcych stóp ozdobionych aureolą, wstążek czy znaku nieskończoności z serduszkami. Dzięki temu mogą na swój sposób mieć utracone dziecko zawsze przy którzy włączyli się do dyskusji pod zdjęciem Joan Bremer, zwrócili uwagę na fakt, że poronienia są bardziej powszechne niż wszyscy myślą. Okazało się, że 31-latka przełamała pewne tabu i zapewne nie tylko ona chciałaby, aby kobiety potrafiły mówić o poronieniu bardziej otwarcie. Myślicie, że takie tatuaże to dobry sposób, by poradzić sobie z mówieniem o stracie?Zobaczcie także: Tatuaż na nadgarstku- przegląd napisówFot. Instagram/Imgur Tatuaże na bliznach to coraz popularniejszy sposób na zamaskowanie nieestetycznych śladów. W momencie, gdy blizny nie są już świeże, nie powinno być żadnych przeciwwskazań, aby przykryć je wybranym wzorem. Warto jednak skonsultować to z dermatologiem i względu na to, że proces gojenia się blizny może trwać nawet kilka lat, dobrze się upewnić, czy tatuaże na niej nie wywołają żadnych skutków ubocznych. Nie każdą bliznę można bowiem ukryć tatuażem – tak jest w przypadku skłonności do keloidów. Przed podjęciem decyzji o wykonaniu rysunku na skórze warto także porozmawiać z tatuażystą, który powinien ostrzec przed możliwym pojawieniem się na bliznach – kiedy warto je zrobić?Niektórym osobom przeszkadza sam wygląd blizny, innym kojarzy się ona głównie z trudnymi przeżyciami. Blizna niekiedy sprawia, że przed wyjściem na zewnątrz poszczególne osoby przeprowadzają długi rytuał, starając się ją na różne sposoby ukryć. Aby bez wstydu pokazać się w stroju kąpielowym lub wyjść w bluzce na ramiączkach, coraz więcej ludzi decyduje się na ich coverup (cover ang. przykrywać) – dotyczy to także tatuaży na bliznach się, że niektóre osoby z bliznami mają na ciele liczne ślady powstałe w wyniku przemocy domowej. Część z nich powstaje wskutek uderzenia ostrym przedmiotem, inne w wyniku operacji po różnych obrażeniach wewnętrznych. W takich przypadkach tatuowanie jest dla wielu formą terapii. Jak się bowiem okazuje, inny wygląd skóry zmienia nastawienie do własnego ciała. W odpowiedzi na potrzeby poszkodowanych kobiet brazylijska tatuatorka Flavia Carvalho, która sama była ofiarą przemocy domowej, zdecydowała, że będzie pokrzywdzonym kobietom wykonywała tatuaże na bliznach całkowicie za na bliznach pooperacyjnych – konsultacje z dermatologiem i tatuażystąNie na każdej bliźnie opłaca się robić tatuaż. Przede wszystkim należy odczekać przynajmniej dwa lata, aż wszystkie ślady odpowiednio się zagoją. Większość blizn, co prawda, goi się już po 6–9 miesiącach, jednak zdarza się, że trzeba poczekać trochę dłużej. Należy też pamiętać, że blizna powinna mieć nieco jaśniejszy odcień niż skóra i być pozbawiona wszelkich się przeciwwskazania do wykonania tatuażu. Niektóre blizny pozostawiają po sobie dość równy ślad, inne goją się bardzo nieregularnie. Zdecydowanie najłatwiej jest pokryć tatuażem pierwszy rodzaj blizn. W niektórych przypadkach skóra nie chce jednak przyjąć barwnika, przez co tatuaż nie prezentuje się na niej zbyt podjęciem decyzji o wykonaniu tatuażu warto również pamiętać o możliwości pojawienia się bólu. Cały zabieg może przebiegać całkowicie bezboleśnie, czasem jednak niektóre osoby go odczuwają. Dlatego dobrze wcześniej porozmawiać z doświadczonymi tatuażystami, którzy powinni wiedzieć, jak bardzo mogą cierpieć poszczególni klienci z określonymi rodzajami blizn. Warto też wybrać sprawdzone, renomowane studio tatuażu, które jest polecane wśród na bliznach – wzory, które cieszą się największą popularnościąSzczególną popularnością cieszą się obecnie tatuaże na rozstępach po ciąży. Na Instagramie można zobaczyć szeroką gamę wzorów wykonanych na tego rodzaju bliznach – w większości przypadków jest to tęcza. Jeszcze kilka lat temu kobiety bardzo często decydowały się także na tatuaże na bliznach pooperacyjnych, np. po mastektomii. W tym momencie jednak chirurgia onkologiczna rozwinęła się na tyle, że brodawki nie udaje się zachować jedynie u 10% pacjentek, dlatego też coraz mniej kobiet tatuuje się po tym odpowiednio wykonać tatuaż na bliźnie, należy na początku odpowiednio dobrać technikę i kolorystykę – tak, aby jak najlepiej zamaskować szpecące ślady. Większość tatuaży cechuje więc spory rozmiar, intensywne kolory, akwarelowa stylistyka oraz trójwymiarowe kształty, które doskonale tuszują niedoskonałości. Zamiast delikatnych wzorów zdecydowanie warto postawić na bardziej wyraziste, które odciągną uwagę od wszelkich też spróbować pobawić się konwencją i uczynić bliznę częścią większego rysunku. Niektórzy decydują się przedstawić duże bliznowce jako łunę światła, łąkę, na której stoją bohaterowie czy też szkielet ryby. Inni stawiają na wkomponowanie w nie motywów roślinnych, np. gałązki drzewa lub łodygi wybranego kwiatu. Czasem można zauważyć również wzory związane z tematyką kosmosu lub bąbelki. Często można się też natknąć na różnego rodzaju koliste kształty, a także mandale i wodorosty, które są wybierane głównie ze względu na swój nieregularny, dobrze dopasowujący się do różnych śladów Redakcja Dzień Dobry TVN Na skróty: Przeżywanie żałoby Jak poradzić sobie z utratą kogoś bliskiego? Jak pomóc przyjacielowi przeżywającemu żałobę? Jak pomóc uczniowi po stracie bliskiej osoby? Przydatne linki Jednym z najtrudniejszych wyzwań, przed którymi może stanąć człowiek, jest utrata bliskiej osoby. Odejście kogoś, kto odgrywał ważną rolę w naszym życiu, jest doświadczeniem niezwykle ciężkim, całkowicie zmieniającym i przewartościowującym. Poradzenie sobie z emocjami i przyzwyczajenie się do nowego życia bez osoby, która zawsze była obok, jest trudne i wymaga czasu. Okres ten nazywamy żałobą. Przeżywanie żałoby Żałoba u każdego przebiega inaczej, nie ma więc jednego przepisu na to, jak powinniśmy się czuć i zachowywać w tym okresie. Mamy różne doświadczenia, pochodzimy z różnych środowisk, wyznajemy różne filozofie życiowe. Jesteśmy także odmienni względem poziomu wrażliwości i sposobu radzenia sobie w trudnych sytuacjach. Stąd też jedni szybko poradzą sobie z nową rzeczywistością, inni zaś potrzebować będą wiele wsparcia i czasu, by wrócić do zwykłego trybu życia. Zdarza się, że emocje po odejściu bliskiej osoby są przytłaczające i nie pozwalają na normalne funkcjonowanie, u innych zaś mogą pojawić się z opóźnieniem. Żałoba jest ważnym okresem, gdyż pozwala „przepracować” swoje emocje i przyzwyczaić się do nowej rzeczywistości, ale też w przyszłości znów poczuć nadzieję, radość i szczęście. Zwykle wiadomość o śmierci bliskiej osoby powoduje szok, niedowierzanie czy wyparcie tego faktu. Ciężko zrozumieć fakt, że tego kogoś już nie ma. Następnie przychodzi czas narastania uczucia straty, gdy zaczynamy dostrzegać zupełnie nową rzeczywistość, w której bliskiej osoby już nie ma. Pojawia się często przejmujące uczucie samotności i straty, poczucie niesprawiedliwości, złość na los i wyrzuty sumienia. Na końcu następuje okres adaptacji i powolnego przyzwyczajenia się do nieobecności zmarłej osoby oraz akceptacja nowej rzeczywistości, zaś uczucie smutku z czasem staje się coraz mniej przejmujące, co pozwala na powrót do normalnego życia. Większości osób uczucie smutku i straty będzie towarzyszyło już zawsze, choć w mniejszym niż na początku stopniu, pojawiając się głównie w okresie ważnych dat – urodzin, świąt, rocznic, kiedy szczególnie ważna jest obecność bliskich. Istnieją okoliczności, które wpływają na proces przeżywania żałoby, przez co jest on odczuwany jako łatwiejszy bądź trudniejszy: to, jak długo znało się zmarłą osobę, w jakim była wieku, jakie łączyły z nią relacje, w jaki sposób zmarła, a także wcześniejsze doświadczenia utraty bliskich. Przykładowo trudniej jest pogodzić się ze śmiercią brata spowodowaną nieszczęśliwym wypadkiem niż z odejściem po długiej chorobie wiekowego członka dalszej rodziny. Ludzie w okresie żałoby doświadczają wielu emocji. Może to być smutek, rozpacz, melancholia, apatia, bezradność, obojętność czy tęsknota. Pojawiać się może niepokonana skłonność do płaczu i drażliwość, zmęczenie i wyczerpanie, utrata apetytu i bezsenność. Pojawiają się myśli: Co ja teraz zrobię? Jak będę dalej żyć? Dlaczego to się stało? Wszystko to często skutkuje to unikaniem spotkań i życia towarzyskiego, porzuceniem hobby bądź wycofywaniem się z rozmów inicjowanych przez zaniepokojonych przyjaciół. Może to prowadzić do utrzymywania się poczucia żalu i straty oraz znacznym obniżeniem nastroju. Warto więc postarać się prowadzić, na ile to możliwe, aktywny tryb życia, nie rezygnując z towarzystwa rodziny i przyjaciół. Jak poradzić sobie z utratą kogoś bliskiego? Na przeżycie żałoby potrzeba czasu, i najlepiej jest nie być wtedy samemu. Wsparcie osób, którym na tobie zależy, jest wówczas nieocenione. Nie uciekaj od rozmowy z członkiem rodziny czy przyjacielem. Jeśli nie masz przy sobie nikogo zaufanego, możesz zwrócić się do pedagoga lub psychologa szkolnego bądź nauczyciela. Czasami wystarczy powiedzieć komuś, co czujemy i jak bardzo tęsknimy pomaga. Jeśli ciężko ci podjąć rozmowę, bądź obawiasz się, że emocje doprowadzą cię do płaczu, możesz spróbować napisać list w którym wyrazisz to, co czujesz. Prowadź dziennik i opisuj to, co dzieje się w twojej głowie. Introspekcja wielu osobom pomaga w uporaniu się z ciężkimi przeżyciami. Możesz spróbować wyrazić swoje uczucia za pomocą sztuki. Rysowanie, malowanie i inne sztuki plastyczne, a także pisanie pomagają wielu ludziom poradzić sobie z żalem po stracie. Daj sobie czas na przeżycie żałoby. Jest to proces który powinien przebiegać tak długo, jak to potrzebne. Obserwuj jednak siebie, swoje myśli, emocje i reakcje. Uczucia i myśli mają ogromny wpływ na to, co robimy. Widać to idealnie na poniższym schemacie. Ważne jest, by starać się żyć w miarę normalnie, nie unikać kontaktu z ludźmi oraz nie porzucać swoich obowiązków i zainteresowań. Pomóc ci w tym może planowanie tygodnia i uwzględnienie w nim zarówno czasu na zaspokojenie podstawowych potrzeb (sen, jedzenie, higiena osobista), jak i czegoś dla ciała i ducha (ćwiczenia, spacer, czytanie książki bądź chwila z ulubionym serialem), a także obowiązków (szkoła, prace domowe) i socjalizacji (e-mail do znajomych, rozmowa z przyjacielem, sms do członków dalszej rodziny). Jak pomóc przyjacielowi przeżywającemu żałobę? Najważniejsze, co możesz zrobić dla przyjaciela przeżywającego żałobę, to po prostu być obok. Wielu ludziom pomaga rozmowa i wyrzucenie z siebie emocji. Wysłuchaj tego, co ma ci do powiedzenia o swoich uczuciach i myślach, jak wspomina zmarłego. Jeśli twojemu przyjacielowi potrzebne jest przeprowadzenie monologu – pozwól mu na to i słuchaj, nie przerywając. Często chcemy po prostu, by ktoś nas wysłuchał, i nie oczekujemy porad. Jeśli również znałeś zmarłą osobę, możesz zaproponować podzielenie się swoimi wspomnieniami. Warto zaproponować wspólne działanie, np. uczczenie jej pamięci odwiedzeniem ulubionego miejsca, stworzeniem tablicy pamięci bądź podzielenie się związanymi z nią anegdotami. Jeśli twój przyjaciel odrzuci chęć rozmowy bądź pomocy, nie miej mu tego za złe. Daj mu czas – czasami samotność bywa potrzebna, by ułożyć sobie wszystko w głowie. Ważne, byś dał do zrozumienia, że jesteś obok, jeśli będzie potrzebować rozmowy lub pomocy. Jak pomóc uczniowi po stracie bliskiej osoby? Śmierć osoby bliskiej uczniowi ma ogromny wpływ na jego funkcjonowanie, a często i życie społeczności klasowej. Warto, by wychowawca klasy w rozmowie telefonicznej czy wiadomości e-mail przekazał kondolencje i zapewnił rodziców lub opiekunów prawnych dziecka o swoim wsparciu. Należy również poprosić o zgodę na przekazanie wiadomości pozostałym uczniom klasy. Pozwoli to na przygotowanie uczniów na powrót kolegi czy koleżanki oraz uświadomienie im, jak ważne będzie ich wsparcie. Wychowawca klasy powinien poinformować pozostałych nauczycieli i pracowników szkoły, a także objąć opieką wszystkich uczniów. Warto współpracować z pedagogiem lub psychologiem szkolnym w celu wytypowania uczniów, którzy mogą szczególnie przeżyć tragedię kolegi czy koleżanki. Mogą to być dzieci, które same niedawno straciły kogoś bliskiego, po próbach samobójczych bądź cierpiące na zaburzenia emocjonalne. Otoczyć je należy opieką psychologa i pedagoga i zwracać na nie szczególną uwagę. Podczas pracy z klasą warto uwrażliwić dzieci i uświadomić je, że czas przeżywany przez kolegę czy koleżankę jest bardzo trudny, stąd konieczne jest okazanie wsparcia i wyrozumiałość. Warto podpowiedzieć, w jaki sposób dzieci mogą złożyć swoje kondolencje. Należy zwrócić uwagę na to, by po powrocie ucznia wszyscy zachowywali się naturalnie, tak jak zawsze. Wpatrywanie się w ucznia w żałobie, szepty, komentowanie jego zachowania czy łez nie może mieć miejsca. Wszelkie działania podejmowane po powrocie dziecka do szkoły zależą od tego, czego będzie ono potrzebowało. Niektóre dzieci będą chciały podzielić się swoimi przeżyciami, dla innych niezbędna będzie cisza i wycofanie się na jakiś czas z aktywności. Warto więc porozmawiać i ustalić, czy i jakie działania będą podejmowane na forum klasy. Pod tym linkiem znajduje się dokładne opracowanie przygotowane przez Fundusz Dzieci Osieroconych, które zawiera wskazówki dla dyrekcji, nauczycieli i pracowników szkoły. Opracowano z pomocą: Przydatne linki: Linia Wsparcia dla Osób w Kryzysie Psychicznym – 800 70 22 22 Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka 800 12 12 12 Telefon Zaufania Fundacji „Dajemy Dzieciom Siłę” – 116 111 Telefon dla Rodziców i Nauczycieli w sprawie Bezpieczeństwa Dzieci 800 100 100 „Antydepresyjny Telefon Zaufania” fundacja ITAKA – (22) 654 40 41 (porady psychiatry udzielane w każdy poniedziałek w godz. Adresy Poradni Pedagogiczno-Psychologicznych